තාත්තා ගෙන් පිළිතුරක් නොලැබුණි.
නොසන්සුන් නිහඬතාවයක් පැතිරෙන්නට කළින් හනිකට මිස් සුරම්‍යා නැවතත් කතාව ඇදගෙන යන්නට වෑයමක් ගත්තාය.
“ජින්සෙන් ගැන ලීලා කියෙව්ව පොතකින් ද?”
“නැහැ ඒක මම .. ආ ඔව් ඔව් .. කොරියාවේ කතන්දරයකින්,” යැයි කියද්දී මිස් සුරම්‍යාගේ කිරි සුදු දත් වලට ඇයගේ තොල් කොනක ඇතුලත අහුවෙන හැටි ලීලා දැක්කාය.
“ජපන් අය ඇවිත් කොරියාවේ යුද හමුදාවක් වෙච්ච කාලෙක. පොලීසි වලට ගෑණු අයව ගෙනිහිල්ලා …” ලීලා නිදිමතින් දෑස් පියවෙන තාත්තා දෙසත් කුතුහලයෙන් තමා දෙස බලා සිටින අම්මා දිහාත් බලා වාක්‍යය අවසන් නොකළාය.
“මේ දරුවා මේ තාත්තගෙ අසනීපය හින්දා මේ දවස්වල මොන පොත් කියවනවා ද මන්දා?” අම්මා කම්මුලක් අතක රඳවා ගනිමින් නැවතත් පටන්ගෙන ඇත්තේ සුසුම් හෙළන්නට.
“ඒත් අම්මෙ ඒ කතාව ඉවර වෙන්නෙ ගමේ මිනිස්සු, ඒ කියන්නෙ කොරියන් අය ගිහින් පොලීසියෙ ඉන්න ජපනුන් බය කරලා ඒ කතාවේ ගෑණු එක්කෙනාව ආපහු අරගෙන ඇවිත්.”
“අනේ එහෙනම් හොඳයි,” අම්මා වෙතින් මෙවර පිටවුනේ සැනසුම් සුසුමක් සමඟ සිනාවක්.
මිස් සුරම්‍යා වෙතින් තිගැස්සීමක් දකින්නට ලීලාට හැකිවිණ.
“ලීලා ඔයා කියවලා තියෙනවා ද සාරභූමි කියලා පොතක්?”
“නැහැ.”
“ඒක ලියපු ලේඛිකාවම තමයි මේ පොතත් ලියලා තියෙන්නෙ.”
“ඇත්තටම, මිස් සුරම්‍යා කියවලා තියෙනවා ද? මේක? පොතේ නම මොකක් ද? පුස්තකාලයේ පොත තියෙනවා ද?” ලීලා ප්‍රශ්න කළේ සතුටින්.
“ඉතින් දරුවො එක පාරක් කියෙව්වා නම් ආයේ කියවන්න හොයන්නෙ මක්කටැයි?” අම්මා සිනාවෙන්නීය.
“සමහර පොත් දෙවැනි වතාවේ කියවද්දී පළමුවෙනි වතාවට වඩා රසවත්,” මිස් සුරම්‍යා කීවත් වචන පිට වූ වහාම ඇය තුලින් දිස්වූයේ අම්මා සහ ලීලා තුල පැවති තරම් සතුටක් නොවේ.
“මහත්තයා නිදි වෙලාවේ මට පොඩි වැඩ ටිකක් ඉවර කරගන්න තියෙනවා,” කියමින් අම්මා නැඟිට්ටා ය. මිස් සුරම්‍යා ද හිටගත්තේ ආරාධනාවක් නැතිවම ඇවිත් හිතුවාටත් වැඩි කාලයක් රැඳී සිටීම ගැන තමන්ටම අවලාද කරගනිමින්.
“යන්න හදිසි වෙන්න එපා මිස්, මේ ළමයා මේ මොනව ද අහන්න නළියනවා වගේ මට පේන්නෙ. ඕවාට උත්තර දෙන්න මම දන්නෙ නැහැනෙ, ඒත් මිස්ගෙ කාලේ නාස්ති වෙන්නැත්තම් විතරක් තව ටිකක් ඉඳලා යන්න.”
අම්මා තේ කෝප්ප පීරිසි එකතු කරගෙන ගේ ඇතුලට ගියේ මනස්තාපයකින් තොරව.
“පොතේ නම ජීවත්වන බටය. බට පඳුරක ලොකු බටගස් කැඩිලා ගියත් පස් යටින් අළුත් බට පඳුරු දළු ලා එනවා. ඔව්, පුස්තකාලේ පොත තියෙනවා, ඒත් ..” මිස් සුරම්‍යා තොල විකන්නීය.
“ඇයි ඒත් කිව්වෙ?”
“ඔයා .. ඔයා ඒ .. කියවපු .. ඔය කියන .. තැන පොතේ අවසානය නෙමෙයි.”
ලීලා මිස් සුරම්‍යාගේ මුහුණ දිහා ඇසිපිය නොගසා බලා සිටියි.
“කතාව ඉවර වෙන්නෙ එහෙනම් …”
“ඔව්, කතාව ඉවර වෙන්නෙ .. ඒ අම්මගෙයි දුවගෙයි කතාව සැපවත් විදියට ගෙවන ජීවිතයකින් නෙමෙයි ඉවර වෙන්නෙ ..”
ලීලාත් මිස් සුරම්‍යාත් එකිනෙකා දිහා බලාගෙන සිටියහ. කියන්න ද නොකියන්න දැයි කාන්තාව හිතාගත නොහැකිව සිටිය දී අහනවා ද නැද්ද යැයි කෙල්ලට හිතාගත නොහැකි විය.
“ඔයාට ඒක පොතක ලියැවෙන කතාවක් විතරක් ම නෙමෙයි නේද?” මිස් සුරම්‍යා මුමුණමින් අසයි.
“ඔව්, පොතක විතරක් තියෙන එකක් නෙමෙයි. අනික් ඒවත් එහෙමයි.”
“නොදැන ඉන්න බැරි ද?”
“දැනගත්තැයි කියල ඇති වැඩේ මොකක් ද කියලත් මට තේරෙන්නෙ නැහැ.”
“ලීලගේ තාත්තා?”
“ඔව්, තාත්තාටත් මේවා පොත් වල විතරක් තියෙන කතන්දර නෙමෙයි.”
“මෙහෙම වුනේ?”
“හරියටම දන්නෑ. ඒත් මොකක් හරි සම්බන්ධයක් තියෙනව කියල හිතෙනවා.”
“හේතුව නොදැන අවුල ලිහාගන්න බැහැ.”
“ඔව්. ඒත් හේතුව හොයා ගන්නෙ කොහොම ද කියන එකත් ප්‍රශ්නයක්.”
“ඔක්කොම හොයාගෙන අනවශ්‍ය ඒවා අත්හැරලා දාන්න.”
“එහෙනම් කියන්න මිස් සුරම්‍යා, ඒ දෙන්නට මොකද වුනේ?”
“ජපන්නු පල්ලියට ගිනි තිබ්බා. දුවයි අම්මයි දෙන්නම ඇතුලේ හිටිය දී බේරගන්න තාත්තත් ගියාම තුන්දෙනාම පිච්චිලා මැරුන.”
“ඉන්දුක් ප්‍රෙග්නන්ට් වෙලා හිටපු බබාත් එක්කම?”
“නැහැ ඒ පුතා ඊට ඉපදුනාට පස්සෙ. එයාව මහත්තයාගෙ අම්මයි තාත්තයි හදාගන්නවා. ඒ පුතා ඊට පස්සෙ වෛද්‍යවරයෙක් වෙනවා.”
“වෛද්‍යවරයෙක්?”
“ඔව් වෛද්‍යවරයෙක්.”
Sinhala story Blog 