සමාවෙන්න: වෙන පිරිවිතරයකින් 2

දත් එන නිසා හපන රවුම් කෑල්ල බබා අතින් ගිලිහිණ. බබා උඩු බැලි අතට වැටිණ. රවුම් කෑල්ල මඳ වේලාවක් හිස් අවකාශයේ ඉහළින් රැඳී සිට බබාගේ වැනෙන අත් දෙසට ගමන් කර ඔහුට එය අල්ලාගන්නට ඉඩ දුනි.

මේබල් කට විවෘත නොකර අත් අතරින් කෑ ගැසුවාය, “බබා අල්ල ගත්ත, රකුසා අල්ල ගත්ත, දැන් බබා අල්ල ගත්ත!” ඇය බිමට පාත්වෙන්නට පටන් ගත්තාය.

“කලන්තෙ දාන්න නම් එපා,” මම තදින් කිව්වෙමි, “අනික, අපි ටෙනිස් ගහන්නෙ නැතිව ඉම්මු.” මාව වෙව්ලා ගියේය. මම තොටිල්ල ඇතුලට එබුනෙමි. මගේ අත්වලට අහුවූයේ මගේ කොඳු නාරටියට අයිස් වතුර වත්කරන්නට සමත් වූවකි. එය සැබැවින්ම රකුසෙකි.

“මට ලොම් අහුවුනා!” මම රහසින් කීවෙමි. මට තවත් අතගා බැලුවෙමි. “තෙත කොරපොතුත් තියෙනව!” මම එය තොටිල්ලෙන් උඩට ඉස්සුවෙමි. “හොඬවැලකුත් තියෙනව!” බබාව බේරාගැනීම මගේ දැඩි අභිප්‍රාය විය. බබා අඬන්නට පටන් ගති!

ඒ අදෘශ්‍යමාන රකුසා සමඟ බබා සෙල්ලම් කරද්දී, අපි පුටු ඇදගෙන අවුත් මිනිත්තු දහයක් එකිනෙකාට ළං වී වාඩිගෙන සිටියෙමු. “මොකක් කරන්න ද කියල මං දන්නෑ!” මම කීවෙමි. “ඌට පණ තියෙනව. සමහර විට ඌ විෂඝෝරයෙක් වෙන්නැති. ඒත් ඌ හිතවත්. සමහර විට තවත් බබෙක් වෙන්නැති!”

“වෙන පිරිවිතරයකින්,” මේබල් කීය.

“මොන විකාරද,” මම කීවෙමි; මම හිතන්නෙ ඒක මම අහුල ගත්තෙ අර සැටඩේ ඉව්නින් පෝස්ට් එකේ කොටස් වශයෙන් පළවෙන කතාවේ රහස් පරීක්ෂකයන්ගෙන්. “අපි සිහි කල්පනාවෙන් ඉම්මු.”

“බබාගෙ එක එයා තියාගත්තොත්,” මගේ යෙහෙළිය මේබල් කීය.

ඒක මගේ සිතට කා වැදුණි. “හැරීට කෝල් කරන්න ඕන,” මම කියාගෙන ගියෙමි. “ඒ අය කැමති නැහැ වැඩ කරද්දී එයාට කතා කරනවාට, ඒත් මම කතා කරන්නම ඕන.”

“ඔයා නිකම් එයාට වද කරනව,” මේබල් කීය. “පොලීසියට කතා කරන්න.”

“නෑ!” මම කීවෙමි. මට ඇඬෙන්නට ගියේය. බබා ඉතා සතුටින් සිටියි. සමහර විට රාක්ෂ බබා ද සතුටින් ඉන්නවා ඇති. පොලීසිය ඌට නපුරු දෙයක් කරාවි. ඒත් මගේ මව් ආශය ගැන කුමක් කරන්න ද? මගේ බබා බේරගන්න ඕනයි කියල මට කොහෙන් හරි දැනෙනව! “මම හැරීට කෝල් කරන්න වෙනව,” මම තරයේ කියමින් ‘කතනය වෙතට ගියෙමි.

ඩයල් සද්දය ඇසුනේ අමුතු විදියකට බව මට මතකයි. ඒත් මම හැරී වැඩකරන තැනට ඇමතුමක් ගත්තෙමි. කාර්යබහුල ලෙසකින් යුතු කාන්තා කටහඬක් මැද්දට පැන්නේය: “කරුණාකරල කියන්න, ඔයා කතා කරන්නෙ මොන අංකයට ද?”

“Cහාර්ලමොන්ට් 7-890,” මම රහසින් කීවෙමි.

“සමාවෙන්න, ඔයාට ලැබිලා තියෙන්නෙ වැරදි පිරිවිතරය.” ක්ලික් හඬක් නඟමින් ඇය ‘කතනය විසන්ධි කළාය. මම එතැන පිළිමයක් සේ ගල්ගැසී සිටියෙමි. ගෙදරට අඳින කිළිටි ඇඳුමක් ඇඳගත් විඩාබරිත වූ පිළිමයක්. මාස දෙකකින් ඇස් බැමි ගලවා නැති පිළිමයක්. මට තියෙන බලය කුමක්ද. මම නරක අම්මා කෙනෙක්. මම නරක අඹුවක්. ඉතින් මට හිටිය හරි හොඳ සැමියෙක්. එයාට කිසි පැකිළීමක් නැතිව බොරු කියන්න පුළුවන්. මම කිසිකමකට නැතිවුනත්, මම කැත වුනත්, මම කිළිටි වුවත්. මම ඇඬුවෙමි. “මේබල්,” මගේ වචන උගුරේ හිරවිණ.

එය මගෙන් ඉවත් කරන්නට ඇයට ටික වේලාවක් ගතවිණ. අනතුරුව ඇයගේ නිල් දෑස් දිළිසිණ. “මම ඔයාට කිව්ව!” ඇය තදින් කීවාය. “වෙන පිරිවිතරයකින්!” කැඩී ගිය කොළපාට සෙරෙප්පු අද්දමින් ඇය දොර දෙසට ගමන් කළාය. එය සමඟ ඇය පොර බදිනවා මට ඇසිණ. ඇයට එය විවෘත කරන්නට නොහැකි විණ. ඊ ළඟට ඇය ජනේලය අරින්නට උත්සාහ කළාය. එය විවෘත වූවත් ඇයට අත එළියට දාන්නට නොහැකි විණ. ඇය විගසින් ආපසු හැරුනාය.

“ස්ටෙලා, මොකක් හරි හරි අපූරු ෆැන්ටසියක් මැද්දෙ අපි හිරවෙලා,” අර ලස්සන උඩුතොල වෙව්ලද්දී ඇය කීවාය. “අපි ජීවත්වෙන්නෙ පිස්සු ලෝකයක, ස්ටෙලා. ඒ-බෝම්බ, එච්-බෝම්බ සහ පියාඹන පීරිසි සහ අජටාකාශ ගමන් -ඒ ඔක්කොම ප්‍රබන්ධ දේවල් ඇත්ත වෙන්න පටන් ගෙන. දැන් අපි වෙන පිරිවිතරයක හිරවෙලා. මට රෑ කෑම උදුනට දාන්නත් තියෙනව.”

“කරුණාකරල,” මම මිමිණුවෙමි. “වැරදි දේවල් ගැන කම්පා වෙන්නෙ නැතිව ඉම්මු අපි.” ගෙදර දොර ජනේල සියල්ල මම විපරම් කර බැලුවෙමි. එය සත්‍යයකි. අපි සිරගතවී සිටිමු. ගෙදර වටේටම යම් බාධකයක් පවතියි. අළු පාට හුමාලයක් හැරෙන්නට පිටත දකින්නට වෙනත් දෙයක් නොමැත.

මම නැවත ගියේ බබා ගැන හොයා බලන්නට. ඔහු තවමත් රකුසා සමඟ සෙල්ලම් කරමින් සිටියි. මම තොටිල්ල වෙතට නැවී පුළුන් පුරවන ලද සත පනහේ සෙල්ලම් ටෙඩිබෙයාර් ඇල්ලුවෙමි. රකුසු බබා එය අදෘශ්‍යමානව මගේ අතින් ගත්තේය. ඔහු එය බබා වෙත තල්ලු කළේය. බබා ඉතා සතුටින් සිනාසී හුරතල් බස් දොඩවයි. මට යම් දැනුමක් ලැබෙන්නට පටන් ගති.

“සැක කිරීම වැරදියි,” මම මේබල්ට කීවෙමි. “හැම තිස්සෙම. ඔබේ ලෝකය සඟරාවේ අපි මාස කිහිපයකට කළින් කියවපු විදියට එහෙම තමයි කියල තිබුණේ. මතකනෙ ඔයයි මායි තීරණය කළා අපි කවදාවත් සැක කරන්නේ නැතිව ඉන්නව කියල. සමහර විට ඒක වෙන්නැති අපි -කිළිටි වුනත්- සතුටින් ඉන්න හේතුව. අපිට කරන්න පුළුවන් නම් අපි කිසිම කෙනෙක්ව සැක කරන්නෙ නැහැ. දැන් ඒක පටන් ගන්න වේලාව නෙමෙයි. රකුසා බබාගෙ යාළුවෙක්.”