කිබිසිනි -නිදිමත කඩන්න බෙහෙත් අනෝදා

“තේකට මොනා ද දැම්මෙ?” කට බෙරි කරමින් ලීලා විමසුවාය.

“බේබිලැයි තාත්ත තමයි ගෙනැත් දුන්නෙ මේ බෙහෙත් අනෝදා,” මෙහෙකාරිය හිස් කිරිපිටි ටින් එකක් ඇර එහි ඇතුලත වූ වියළි කොළ පෙන්වයි. “නිදිමත කඩන්න හොඳයි කියලා ඉඳ හිටලා මට කියලා මේකෙන් ටිකක් දාලා තේකක් හදලා ඉල්ලනවා .. ඉස්සර.”

ලීලා මෙහෙකාරිය දිහා බලාගෙන සිටියේ ඇය වැදගත් යමක් කියූ බව වැටහී ගිය නිසයි. තාත්තා මේවා බිව්වේ කොච්චර කාලයක් පුරා ද? කාගේ හරි අනුදැනුමක් ඇතිව ද? අරහෙම ගමනක් ගිහින් එන හැම වතාවක දී ම ද? ඒත් ඉස්තෝප්පුවෙන් ගලා එන මහතුන් මාමාගේ කියැවිල්ල නැවතී නැති නිසා ඇය මෙහෙකාරියගෙන් ප්‍රශ්න ඇසීම පසුවට කල් දමා අමුතු රහක් ඇති තේ කෝප්පය මුළුමනින් හිස් කර ඉස්තෝප්පුවට පා නැඟුවාය.

“මට ඒ ඉඩමෙ පස් පාගන්න හිතෙන්නෙ නෑ,” මහතුන් මාමා කියයි. “එහෙම ඉඩමක් තියාගෙන ඉන්න කියලා හැමෝම මට බලකරන්නෙ ඇයි කියල පොඩ්ඩක් හරි හිතන්න සුදු අක්කෙ,” ඔහු මිදුල දිහා බලාගෙන කියයි.

“ඇයි මාමා ඒ ඉඩමට යන්න අකමැති?”

අම්මාත් මහතුන් මාමාත් තිගැස්සී ඇය දෙස බැලුවාය. ඔවුන් එකිනෙකාගේ මුහුණු බලාගත්හ. මාමාගේ මුහුණ වේදනාවකින් පිරී ගිය බවක් ලීලා දැකීය. අම්මා අතකින් මුව වසාගත්තාය. ඇයගේ වියැළී ගිහින් තිබූ නෙත් නැවතත් කඳුලින් පිරුණි. ඔහු ලීලා දෙස අසීරුවෙන් මඳ සිනාවක් පා නැඟිට්ටේ මෙච්චර කන්නලව් කළා මදැයි ඊ ළඟ පියවර ඇත්තේ ලීලාගේ අම්මා අත බව කියන බැල්මක් අම්මා වෙත පාමින්.

“අම්මාගෙන් අහගන්න දුවේ, හැමෝම දන්නවා වෙච්ච සන්තෑසිය,” ලීලාගේ ඔළුව අත ගා ඔහු මිදුලට බැස පිට වී ගියේ ආපසු නොබලාය.

“මොකක් ද ඒ ඉඩමෙ වුනේ?”

අම්මා නිහඬව ඉකිබිඳයි.

“හැම දේකටම අඬලා හරියන්නෙ නැහැ අම්මෙ. ඇඬුවයි කියලා ප්‍රශ්න විසඳෙන්නෙ නැහැ. අම්මා දන්නවා ද තාත්තා බෙහෙත් අනෝදා කොළ දාලා තේ බිව්වා කියල .. ඉස්සර?”

හැඬිල්ල නැවතූ අම්මා ලීලා දෙස වික්ශෝහයෙන් බලා සිටියි.

“වෙන දේවල් මොනවා ද කියලා මට කියන්නෙ නැත්නම් … මම කොහොම ද .. ” කියද්දී ලීලාගේ සිහියට නැඟුනේ මිස් සුරම්‍යාවයි. නිදිමත ගැන කිසිත් දැනුම් දීමක් නොදුන් නිසා මිස් සුරම්‍යා සිය ප්‍රථම අත්දැකීමෙන් පසුව කොතරම් දුෂ්කරතාවයට පත් වී සිටිනවා ඇත්දැයි ලීලා කල්පනා කළාය. තමන් ද කිව යුතුවම තිබි යමක් දැඩිසේ අතපසු කර ඇත.

“අපි හැමෝම වාඩිවෙලා දන්න ඔක්කොම දේවල් බෙදා ගන්න ඕනෑ. තාත්තව සනීප කරගන්න නම්. මිස් සුරම්‍යා … අර පුස්තකාලේ මිස් .. එයාටත් යන්න පුළුවන් අර කාමරේට,” ලීලා හෙමිහිට කිව්වේ අම්මාගේ අතක් අල්ලාගෙන.

“මම ගිහින් ඒ මිස්ව බලලා එන්න ඕනෑ දැන්. කාමරේ ඇතුලෙන් වෙන තැන් වලට යන්න පුළුවන්. එහෙම ගියා තාත්තා, මම. තාත්තයි මායි ගියා. මිස් සුරම්‍යයි මායි ගියා. ගිහින් ආවම සෑහෙන්න නිදිමතයි.”

අම්මා ඇය දෙස බලා සිටියේ අග මුල පහදා ගත නොහැකි විලාසයකිනි. ලීලා නැඟිට්ටාය. අම්මාට පැහැදිලි කරන්නට පෙර මිස් සුරම්‍යා ගැන සොයා බැලිය යුතුයි. ඇය යම් අපහසුතාවයකට ලක් වී සිටින්නේ නම් එය තමන් කරන ලද වරදකි.

“ඔක්කොටම කළින් මම ගිහින් මිස් සුරම්‍යාව බලලා එන්න ඕනෑ. මම පුස්තකාලෙට ගිහින් එයා ගැන හොයලා එන්නම්. ගිහින් ආවම මට කියන්න මහතුන් මාමාගෙ ඉඩම ගැන. මම කියන්නම් කාමරේ ගැන. අම්මා දන්න දේවල් මට කියන්න ඕනෑ. මම දන්න දේවල් අම්මට කියන්නම්. එතකොට අපිට පුළුවන් තාත්තව සනීප කරගන්න … සමහර විට.”