කිබිසිනි -මහතුන් මාමා ඇවිත්

“බේබිලැයි මහතුන් මාමා ඇවිත් අන්න,” මෙහෙකාරිය ලීලාව තදින් සොලවයි.

ඔළුව ඇතුලේ පැතිරෙන දෝංකාරයක් මෙන් ඇහෙන මෙහෙකාරියගේ කටහඬ ඇය අවදි කළත් නිදිමත කඩා ඇස් විවෘත කිරීම ලීලාට වෙහෙසකි.

“අන්න නෝනට ඒවා මේවා කියනවා මොකක්ද ඉඩමක් ගැන,” මෙවර මෙහෙකාරිය ලීලාගේ කකුලෙන් අදියි. කකුල් දෙක ඇඳෙන් බිමට තබා නින්දේ සිටින ඇයව සිටුවා නැඟිටවන්නට අසාර්ථක උත්සාහයක නියැළෙයි.

“ගිහින් පොඩ්ඩක් බැලුවා නම් බේබි,” ඇය යාප්පු වෙන්නේ කුමකටදැයි ලීලාට සිතාගත නොහැකියි.

“බේබි අනේ බේබි නැඟිටින්නකො, බේබිලැයි අම්මා අඬනවා ද කොහෙද?”

ඇඳ අසල මෙහෙකාරියට හේත්තු වී හිටගෙන ඉන්න ලීලා ඇස් යාන්තමෙන් විවර කළාය. ඇඳට පැන ගුලි වී දෙනෙත් තදකර පියාගන්න දැඩි ආශාවක් ඇයට දැනේ.

“ඒ මහත්තයා යන පාටක් පේන්න නෑ බේබි, අනේ ගිහින් බලන්න,” මෙහෙකාරිය ඇයගේ නිදන ඇඳුම මාරු කරන්නට උත්සාහ කරමින් කියන්නීය.

මෙහෙකාරියට සහාය දෙනු පිණිස ලීලා ගත් සියළු උත්සාහයන් ව්‍යර්ථ විය. අම්මා ළඟට හනිකව යෑමට ලීලාට උවමනා වුවත් මෙහෙකාරියගේ කාර්යය පහසු කරනවාට වඩා තමා ඇයට බාධකයක් වෙන හැටි ඇරෙන වැහෙන ඇසිපිය අස්සෙන් එහාට මෙහාට වැනෙන අත පය ලීලාට පෙනිණ.

“තව ඩිංගක් නිදාගෙන නැඟිටින්නම්,” කියමින් මෙහෙකාරියගේ දෑත් එහා මෙහා වූ සැනින් ලීලා යළි ඇඳේ වැතිරුනාය. එහෙත් මෙහෙකාරියට ඒ දෙඩවිල්ල වැටහුනේ නැත. මුළුතැන්ගෙය පිටුපසට දිව ගිය මෙහෙකාරිය ගුරුලේත්තුවෙන් සීතල වතුර කෝප්පයක් වත්කර ගෙනැවිත් ලීලාගේ මුහුණට හලා කාමරයේ දොර අසලට දිව්වාය.

ලීලා තෙත කොට්ටයෙන් හිස ඔසවන්නට උත්සාහයක් ගති. මුහුණත් කොණ්ඩයත් තෙත් වී වතුර බිංදු බේරී ඇද හැලේ. ඇයගේ මුවේ සිනහාවක් පැතිර යනු දුටු මෙහෙකාරිය හිමින් හිමින් යළිත් ඇඳ ළඟට කිට්ටු වූවාය.

“බේබි ගියොත් මහතුන් මහත්තයා නෝනාව අඬවන්න කියන දේවල් නතර කරාවි.”

“කෝ තාත්තා?” ලීලාගේ වදන් පැහැදිලි නැත. ඇය උගුර පාදා යළි පිටකළේ “තාත්තා?” පමණකි.

“මහත්තයාත් තාම නිදි. උදේට කන්න කවුරුත් ආවේ නැහැ, ඒ තම්බපු බතල තමයි ඉතින් දැන් දවල්ට කන්න වෙන්නෙ,” කියමින් මෙහෙකාරිය ලීලා ඇඳේ වාඩි වී සිටිය දී ම ලීලාගේ තෙත් වූ නිදන ගවුම උනා දමයි. ගෙදරට අඳින ගවුමක් හිස දමන්නට උත්සාහ ගනියි. ලීලා අතක් එසැවූයේ ඉතා අපහසුවෙනි. ඔළුවට ගවුම මුලින් දාන්නට එපා යැයි කියන්නට ඔළුව වැනුවේ ඊටත් වැඩි දුෂ්කරතාවයකිනි. ඇය කියන්න හදන්නේ කුමක් දැයි මෙහෙකාරිය වටහා ගති.

“වතුර?” ලීලා කෙඳිරියක් සේ පිටකරයි.

“යමු, කුස්සියට ගිහින් තේකක් බොමු.”

උණු තේ උගුරුදණ්ඩ රත්කරමින් හිර වූ නිසා ලීලා කහින්නට වූවාය. මෙහෙකාරිය හිනැහෙයි. ලීලා ඇය දිහා රවන්නට ගත් උත්සාහය හරි ගියේ නැහැ.

“මාව නැඟිට්ටෙව්වා එහෙනම්.”

“බේබිව නැඟිට්ටන්න මට බැරි වෙලා නැහැනෙ කවදාවත්,” ඇයගේ සිනහාව තවත් පුළුල් වෙයි. “යන්න ඉක්මණට බේබිලැයි අම්මා දැන් පැය දෙකක් තුනක් තිස්සේ වාඩි වෙච්ච තැනින් හෙලවුනේ නැහැ.”

නිකමෙක් ලෙසින් කාලය ගෙවන මහතුන් මාමා ඔවුන්ගේ ඥාතීන් සියළු දෙනාගේම උදහසට නිතර පාත්‍ර වෙන්නෙකි. හරි හැටියකට ඉගෙනීමක් අවසන් නොකළ ඔහු තැනක රස්සාවක් පටන් ගෙන ඉන් අස් වී තවත් තැනකට යයි. ඉඩමක් කොටස් කර වෙන්දේසියට ඔහු උත්සාහ කරන බව ලීලා දන්නීය. කළින් දවසක පැමිණි නෑදෑයින් පිරිසක් ඊට ඉඩදෙන්න එපා යැයි අම්මාට තරයේ කියා සිටියහ. අම්මා ද ඊට එකඟ වූ බව ලීලාට මතකයි. ඒත් ඒ තීරණය ඇය දැන් වෙනස් කරන්නට හිතනවා ද?