“මේකක් දාගත්තම?”
“ඔව්.”
“ඔයා හිතන්නෙ කතන්දර පොතක තියෙන කතාවකට යන්නෙ?”
“ඔව්.”
“කොහාට ද? කොයි වසරකට ද? ඒවා නොදැන?”
“ඔව්.”
“එක එක ඒවා දාගත්තම වෙන වෙන තැන්වලට?”
“ඔව්, එකම තැනට දෙවතාවක් ගිහින් නැහැ, ඒත් …” ලීලා අබරණ එහාට මෙහාට කරමින් වැඩි ඔපය නැති එහෙත් එහි කහ මැණික් ගලක් හොබවන ලද රත්තරන් මුද්දක් සොයාගත්තාය. “.. මේ තියන්නෙ මේක දාගෙන මුල් පාර ගියාම තමයි එංගලන්තෙ අර කවෙන්ට් ගාඩන් රඟහලේ දී අර ජර්මන් ඔපෙරාව දැක්කෙ. මේකම දාගෙන දෙවැනි පාර ගියෙ සොල්දාදුවෝ හිටපු ට්‍රේන් ස්ටේෂන් එකකට.”
“ආයෙ ආයේ පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් එහෙනම්,” මිස් සුරම්‍යා තවමත් කිසිම ආබරණයක් අතට අරගෙන නැත.
“මේ මුද්දම තුන්වැනි වතාවේ දාගත්තම කොහෙවත් ගියේ නැහැ. ඒත් දෙවැනි වතාවේ ගිහින් එද්දී තමයි තාත්තට අසනීප වෙලා තිබ්බෙ.”
“පිටරට යන්න පුළුවන් මේකක් දාගත්තම,” මිස් සුරම්‍ය අබරණ පෙට්ටිය දිහා බලාගෙන හිමිහිට මිමුණුවාය.
“තාත්තයි මායි දෙන්නම එකපාර ගියෙ වැරදීමකින්. මාව පුටු ඇන්දෙන් වැටෙන්න යද්දී තාත්තව අල්ල ගනිද්දි මෙන්න මේක මගේ කකුලේ වැටුනමයි,” ලීලා නූපුරය පෑවාය.
“ලීලා හිතන්නෙ තාත්තා අසනීප වෙන්න කළින් මෙහෙම ගමන් ගොඩක් ගිහින් තියෙනවා කියල නේද?”
“ඔව්,” ලීලාගේ මුහුණ ලැජ්ජාවෙන් රතු විණ. “ලේඩි ෂැටර්ලිගෙ ආදරවන්තයා පොතේ කතන්දරයට තාත්තා ගිහින් තියෙනවා කියල මට හිතෙනවා.” එය ඇසුණු මිස් සුරම්‍යා ද මුහුණ පැත්තකට හරවා අතින් මුව වසා ගත්තේ හිනාවක් පිටවන්නට නොදී උරහිස් හකුළුවා ගනිමිනි.
නොසන්සුන්බවක් වෙනුවට තුරුණුවියේ කාන්තාව සහ ගැටවර වියේ කෙල්ල අතර ලෙන්ගතු සමීප බවක් වැඩියෙන් දැනුණි. පුද්ගලික අත්දැකීම් නොමැති නිසාම කියැවූ කතන්දර පොතේ විස්තර ඔවුන් දෙදෙනාගේම මතකයේ හොඳින් රැඳී තිබිණ.
“කොයි එක දාගෙන ද දන්නෑ? එංගලන්තෙ යන්න ආසයි, ඒත් ඒ පොතේ කතන්දරයට යන්න නම් ඕනෙ නැහැ,” යැයි මිස් සුරම්‍යා ඇසුවේ අල්ල මුවෙන් ඉවත් නොකරම.
කට ඇද කර මුහුණ සොලවමින් තමන් නොදන්නා බව පෑ ලීලාට කාලයක් තිස්සේ පැවති හිතේ කැළඹිල්ල මඳක් අඩු වී ගියා මෙන් දැනිණ.
ලීලා අබරණ පෙට්ටියේ පියන විවෘතව තිබිය දී ම මේසය මත වූ තමන් සටහන් තබන කොපි පොත සොයාගති. එහි පිටු පෙරලමින් ඇයගේ කෙටි සටහන් වලින් ගිය ගමන්වල විස්තර මිස් සුරම්‍යාට දැන්වූවාය. මුලින් ම ගිය මඩ ගොහොරුව ගැන විස්තර තමන් කියවා ඇති රීඩර්ස් ඩයිජෙස්ට් සඟරාවක කතාවකින් මතක ඇති බවක් දැනෙනවා යැයි මිස් සුරම්‍යා කියා සිටියාය. ඒ ගැන පුස්තකාලයට ගිය පසු යළි සොයා බලන්නට ඇය ලීලාට පොරොන්දු වූවාය.
“මේවා මතුවෙන්නෙ ධාරානිපාත වැස්සකින් පස්සෙ අපේ වත්තෙන්. ඒත් හැමෝටම කාමරේට එන්න බෑ වගේම හැමෝටම කාමරෙන් පිටත දී වුනත් මේවා අල්ලන්නත් බැහැ. කාමරේ දොර අගුලට අත තියද්දී වගේ තමයි විසිවෙලා වැටෙනවා.”
“මම බිම වාඩිවෙලානෙ ඉන්නම්,” මිස් සුරම්‍යා බිම වාඩි වී අතක් පෑවාය.
මෙහෙකාරිය බංකුවක් උඩ සිටිය දී නූපුරය අල්ලට නොලැබී විසි වී ගිය හැටි ලීලාට මතක් වුණි.
“විසිවෙලා යන්න ඉඩ තියෙනවා ඔන්න,” ලීලා අබරණ පෙට්ටියෙන් පාට පාට මැණික් ගල් අල්ලන ලද රත්තරන් වළල්ලක් එළියට ගත්තාය.
මිස් සුරම්‍යා එක අතකින් මේසයේ කකුලක් අල්ලාගෙන අනිත් අතේ අල්ල පෑවාය. ලීලා ඒ අල්ල මතට වළල්ල අතහැර ක්ෂණයෙන් ඈත් වූයේ මිස් සුරම්‍යා විසි වී ඇවිත් තමන්ගේ ඇඟේ හැපේවි යැයි සිතමින්.
මිස් සුරම්‍යා විසි වී ගියේ නැත. අල්ල මත වළල්ල සැනසිල්ලේ පසුවෙයි.
“ඉතින් මිස් සුරම්‍යා, මොකද කියන්නෙ, අපි කොහෙ හරි යමු ද?”
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න