“මම කළින් ගිය තැනක …” ලීලා මිස් සුරම්‍යාගේ මුහුණ බැලුවේ ඇය තමා කියන්න විශ්වාස කරනවා දැයි බලන්නට.
මිස් සුරම්‍යා කිසිත් නොකියා තමනට ඇහෙන්න එයාකාරයෙන් අහන්නම් යැයි කියන ඇස් වලින් ලීලාව දිරිමත් කළාය.
“… කළින් ගිය තැනක දී මට අහන්න ලැබුන අපිට ලෝකය දෙන සාක්ෂි හඳුනාගන්න වෑයම් කරන්න ඕනා කියල නාකි මනුස්සයෙක්, මම හිතන්නෙ එයා පූජකවරයෙක් වගේ කෙනෙක් එයාගෙ යටතේ ඉගෙන ගන්න කෙනෙකුට දෙන අවවාදයක්.”
“එහෙම යන ගමන් වලින් එක එක දේවල් ජීවිතේට එකතු කරගන්න ලැබෙනවා කියල ද ලීලා හිතන්නෙ?”
“ඔව්, ඒත් මුලින් ම ගමන යද්දී තාත්තා හිටියෙ අසනීපයක් නැතිව. හැබැයි ඒ ගමනේ දී මම දැනගන්න තිබ්බෙ මොකක් ද කියන එක මට අතහැරුනා .. ජරා මඩ ගොඩකට මුලින් ම ගියෙ.”
මිස් සුරම්‍යා කුමක් දෝ අහන්නට තමා දිහා බලා නැවතත් වෙනතකට හිස හරවා එහෙත් ඒ සැණින් ම ආයෙත් ලීලා දිහාට හැරුනේ දෙගිඩියාවකින් බව ලීලා දුටුවාය.
“යන්නෙ කොහොම ද කියල දැනගන්න ඕනා නේද?”
මිස් සුරම්‍යා හිස ඉහළටත් පහළටත් වැනුවේ ඉතාමත් සීරුවෙන්.
ලීලා ඉස්තෝප්පු කාමරය හිසෙන් ඉඟි කළාය.
“ඉස්තෝප්පු කාමරේ ඇතුලෙන්?”
“මෙහෙමයි, ඒක ඇතුලෙ මාල වළලු මුතු කරාබු දාපු පෙට්ටියක් තියෙනවා. එයින් එකක් දා ගත්තම යන්න පුළුවන්. හැබැයි කොහාට යනවා ද කියල හොයා ගන්න විදියක් නැහැ.”
මිස් සුරම්‍යා අතකින් මුව වසා ගත්තාය. “ඕන කෙනෙකුට යන්න පුළුවන් ද?” ඇයගේ කටහඬ ගොරෝසු බවකින් පිටවුණි.
“දන්න තරමින් අපේ ගෙදර තාත්තටයි මටයි විතරයි ඒ කාමරේට ඇතුල් වෙන්න හරි පුළුවන්.”
“අම්මා? .. වැඩ කරන එක්කෙනා?”
“එයාලට බැහැ. දොර ඇරෙන්නෙ නැහැ විතරක් නෙමෙයි දොර අගුලට අත තිබ්බමත් එයාලව බිමට ඇදගෙන වැටෙනවා.”
මෙවර මිස් සුරම්‍යාගේ මුව වැසී තිබුණ අතට උඩින් අනෙක් අත්ල ද එකතු විය.
“ඒ මාල තියෙන පෙට්ටිය එළියට අරන් එන්න ..” මිස් සුරම්‍යා මිමුණුවේ කෙඳිරියකින් වගේ.
“.. බැහැ, එහෙම හදද්දී මාව ඇතුලේ ඇදගෙන වැටුණා.”
ඔවුන් දෙදෙනාම නිහඬ බව අරක් ගත් කල්පනා ලොවකට පිවිසුනහ. දවසක වැඩ නිමාකර ගෙවල් බලා ගිය මිනිසුන් මෙන්ම දවසේ වැඩ හමාර කරන ලද බවක් දක්වන කුරුල්ලන් ද රාත්‍රිය ගෙවන්නට නවාතැන් කරා ගොස් ඇතැයි කියා පාමින් පරිසරයේ සද්ද බද්ද අඩු වී ඇත.
“මිස් කැමති ද ..” ලීලා කියද්දී, “මට යන්න ..” මිස් සුරම්‍යා කීවේ එකම අවස්ථාවක දී.
“ඇතුලට ..” මිස් සුරම්‍යා ලීලාගෙන් ඇසුවේ ඇයගේ වදන් තවත් හඬ බාල වූයේ නම් ඇහෙන නොඇසෙන තරමට පත්වෙද්දී.
“… යන්න පුළුවන් ද බලන්න?” ලීලා වාක්‍යය අවසන් කළාය. ඔවුනට අනෙකාගේ අදහස වටහා ගන්නට හැකියාවක් තිබිණ.
“හොඳටම හවස් වෙලා,” මිස් සුරම්‍යා මුව ඇතුලතින් තොල විකන්නට පටන් ගෙන.
“කාමරේ ඇතුලේ දී වේලාව ගෙවුනට ගමනක් ගියාම ආපහු එන්නෙ ගිය වේලාවටම. ඒත් අන්තිම වතාවේ මොකක්ද වුනේ කියල ෂුවර් නැහැ මට .. පොඩ්ඩක් පරක්කු වුනා මම හිතන්නෙ මිනිත්තුවක් දෙකක් විතර පරක්කු වුනා වගේ.”
“මෙහෙ කාලය ගෙවෙන්නෙ නැහැ.”
“ඔව්, මෙහෙ කාලය ගෙවෙන්නෙ නැහැ යන තැනේ දවස් දෙක තුනක් හිටියත්.”
“අම්මා දන්නවා ද?”
“නැහැ. අහන්න අකමැතියි වගේ නිසා මම කියන්න ගියේ නැහැ.”
මිස් සුරම්‍යා මුව වසාගෙන සිටි දෑත් වලින් ඇයගේ පියකරු මුහුණ සඟවා ගත්තාය. තීරණයක් ගන්නට ධෛර්යයක් උපදවා ගන්නට උත්සාහ කරන ඇයට ඉඩ දී ලීලා නිහඬ විය.
Sinhala story Blog 
ප්‍රතිචාරයක් ලබාදෙන්න