අප ජීවත්වන්නෝ -11 කීරා! ඔබ කොහෙද?

ලෝකයේ වසනා කම්කරුවනි එක්වෙයව්!

දුම්රිය නැවතුම්පළෙහි පාට නොගෑ තාප්පවල ලියා ඇති එම වදන් දෙස කීරා බැලීය. තැනින් තැන සිමෙන්ති කැඩී ගොස් ඇති තාප්පය යම්කිසි චර්ම රෝගයකින් පෙළෙන්නාක් සේය. අළුත් රතු අකුරින් නව සටන් පාඨ එහි ලියා ඇත. කම්කරු පංතියේ ඒකාධිපත්වයට දීර්ඝායුෂ වේවා! අපිත් සමඟ නැත්තෝ අපිට එරෙහි වූවන්ය!

සටෙන්සිලයක් මතින් රතු තීන්ත ගා එම අකුරු ලියා තිබුණි. අකුරු වලින් බේරී රූරා පහළට වැටුණු තීන්ත පාරවල් සමඟින් තීන්ත වේලී ගොස් තිබුණි.

තරුණ ගැටයෙක් ඒ සටන්පාඨ ලියූ තාප්පයට හේත්තු වී සිටියේය. ලා පැහැති ඇස් වලට වැටෙන ලා පැහැති හිසකේ ඇති ඔහුගේ හිසමත තැලී පොඩි වූ බැටළුහම් තොප්පියක් හිරවුණි. අරමුණක් නැතිව බලා සිටි හෙතෙම සූර්යකාන්ත ඇට සපමින් කට කොණකින් එහි පොතු විසි කරන්නේය.

දුම්රියත් තාප්පයත් අතරින් ගමන්ගත් කාකි පැහැ කබා ඇඳගත්, රතු ලේන්සු පැළඳගත්, රැවුල් නොකැපූ, ඇරුණු කටවල් වලින් පිටවෙන හඬ උස් වූ සීලිමේ දෝංකාරය දෙන බූට් සපත්තුවල හඬින් මැකී යන සේ පා තබනා සොල්දාදුවන් මැදට කීරාව තල්ලු වී ගියාය. දම්වැලකින් ටින් කෝප්පයක් එල්ලුන, මළකඩ කෑ පටි සහිත පරණ බැරලයක “උණු කරන ලද වතුර” යයි සඳහන් විය. ඒ අසලින් විශාල දැන්වීම් පුවරුවක් කියා සිටියේ “කොළරාවෙන් ප්‍රවේසම් වන්න. උණු නොකළ වතුර බොන්න එපා” කියාය. ඉට ඇට පෑදී ඇටසැකිල්ලක් මෙන් වූ දඩාවතේ යන බල්ලෙක් වලිගය පසුපස කකුල් අස්සේ හංගාගෙන ආහාර සොයා කැසිකබලින් පිරි වේදිකාවේ බිම ඉව අල්ලයි. අවිගත් සෙබළුන් දෙදෙනෙක් හඬමින් දඟලන කාන්තාවක් ජනයා අතරින් ඇදගෙන යති. “සහෝදරයෙනි! මම කළේ නැහැ! සහෝදරයෙනි කොහෙද මා රැගෙන යන්නේ? හිතවත් සහෝදරයෙනි, දෙවියන්වහන්සේ පල්ලා, මම කළේ නැහැ!”

මඩ තැවරුණු දිගු සායවල් හා බූට් සපත්තු මැදින් බිම වැටුණු සූර්යකාන්ත ඇට වලින් හැලි පොතු හා සිගරට් කොට අතරින් හැලී විසිරී ගිය මෙනේරි මල්ලක් යළි එකතු කරන කාන්තාවක් මිනිස් කටහඬකින් ද නොවන, බුරන හඬකින් ද නොවන, ඒකාකාරී වූ හැඬුම් ස්වරයකින් ඉකිබිඳියි.

කීරා දිග ජනේල දිහා බැලුවාය. එයින් පිටත සුපුරුදු කන් පාරන ස්වරයෙන් වදිනා ට්‍රෑම් රථ සීනු හඬ ඇයට ඇසුණි. ඇයට සිනහවක් පහළ විය.

“අණදෙන නිලධාරියා” යයි රතු අකුරින් සඳහන් වූ දොරක් අබියස තරුණ සොල්දාදුවෙක් ආරක්ෂා සීරුවෙන් හිටගෙන සිටියි. කීරා ඔහු දෙස බැලුවාය. ඔහුගේ ඇස් කර්කශ විය. අව්වෙන් පැහැය වෙනස් වූ මුහුණේ ද, බයිනේත්තුව අල්ලා සිටි අත්ල ද, ඇරුණු කොලරයෙන් පෙනුන ගෙල ද පෙන්වූයේ ඔහු තුල වූ බිය සැක නැතිබවයි. කීරා ඔහුගේ හැඩරුවට කැමති වූවාය. ඔහුගේ ඇස් දිහා කෙළින්ම බැලූ ඇය ඔහු වෙත සිනාවක් පෑවාය. තමන් ඉදිරියේ ඇති අළුත් ලෝකයකට මුහුණ දෙන පියවර පටන් ගන්නා මේ මොහොත ඔහු හැඳිනගත්තා යයි ඇය සිතීය.

සොල්දාදුවාගේ නෙත් ඇයගේ නෙත් හා එක්වූයේ කිසිත් හැඟීමක් නැති වූ පුදුමයකිනි. ඇය වෙනතකට හැරුනේ මඳක් බලාපොරොත්තු සුන් වූ සිතකිනි. එහෙත් තමා බලාපොරොත්තු වූයේ කුමක්දැයි ඇය නොදත්තාය.

සොල්දාදුවා දැක්කේ ළමා තොප්පියක් දමාගත්, අමුතු ඇස් ඇති, අමුතු කෙල්ලක්ය. ඇය තනපටියක් ඇඳ නැතිව සූට් එක ඇඳ සිටීම ගැන නම් සොල්දාදුවා අකැමත්තක් නොදැක්වීය.

“කීරා!” ගලීනා පෙට්‍රොව්නාගේ කටහඬ දුම්රියපළේ අනිකුත් හඬවල් යටපත් කරමින් ඇසිණ. “කීරා! ඔබ කොහේද? ඔයාගේ පාර්සල් කෝ? ඔයාගේ පාර්සල් වලට මොකද වුනේ?”

කීරා නැවතත් තම පවුල ඔවුන්ගේ ගමන් බඩු එකතු කරගන්නට දඟලන දුම්රිය පෙට්ටියට ගොඩවූවාය. බඩුපොදි තුනක් රැගෙන යාමට ඇයට බාර වී තිබි බව ඇයට අමතක ව ගිහින්ය. කුළියට බර ඔසවන්නෝ දරාගත නොහැකි සුඛෝපභෝගීත්වයකි. ගලීනා පෙට්‍රොව්නා බඩු පොදිවලට අත ගහන්නට අර අඳිනා බර උසුලන පෝටර්ලාගෙන් ගැලවෙන්නට උත්සාහ දරයි. දිරා වැටුණු සොල්දාදුවන්ගේ කබා ඇඳගත් ස්ථුල බර ඔසවන්නෝ බඩු පෙට්ටි අවසරයක් නැතුව ඇද අල්ලා ගනිති. ඔවුන්ගේ සේවය ඔවුන් බලහත්කාරයෙන් දෙන්නට තැත දරති.

තමන්ගේ ඉතිරිව ඇති සියළු වස්තුව බඩුපොදි බැඳ එල්ලා ගත් අත්වලින් ආර්ගුනෝවා පවුල පෙට්‍රොගෑඩයට බැස්සහ.